In de tweede aflevering van One Piece belandt de crew in de greep van een clown voor een horror ervaring.
Buggy, een personage uit One Piece komt tot leven in deze live-action serie. De helden van One Piece kunnen voor nieuwkomers wat uitleg vereisen, maar het zijn vaak de schurken waar de serie echt uitblinkt. De tweede aflevering van de live-action versie van Eiichiro Oda’s geliefde manga en anime, geproduceerd door Netflix, laat dit zien door dieper in te gaan op het verleden van Luffy en uitgebreid te kijken naar de wereld van Buggy de Clown.
The man in the Strawhat werd geregisseerd door Marc Jost, net als de eerste aflevering. Ian Stokes heeft het script voor deze aflevering geschreven. Stokes, net als de schrijvers van de vorige en toekomstige afleveringen, heeft ervaring opgedaan met het schrijven van verschillende afleveringen voor Marvel Netflix-series. Het lijkt erop dat Netflix gelooft dat deze schrijvers, die goed zijn in het aanpassen van stripboeken, ook goed overweg kunnen met manga, en tot nu toe lijkt dat te kloppen.
In de tweede aflevering heeft One Piece laten zien dat het bereid is om snel en losjes met meerdere genres te spelen. Romance Dawn voelde aan als de gebruikelijke combinatie van kluchtige komedie en zwaardgevechten, maar deze aflevering voegt daar een verrassend grote dosis slasher-horror aan toe. Luffy, Zoro en Nami belanden onder de duim van de dodelijke piraat Buggy de Clown. Buggy is verre van de komisch overmoedige blaaskaak uit de anime.
Hij is nog steeds geobsedeerd door zijn imago en houdt van opvallendheid, maar de serie beeldt hem ergens af tussen de Joker en Pennywise. Hij houdt de opkomende Straw Hat-crew gevangen op zijn circusgeïnspireerde schip om hen te martelen voor de kaart van de Grand Line. Hij heeft de bevolking van Shells Town vastgeketend om te dienen als een gevangen publiek. Het is veel duisterder dan men van deze serie zou verwachten, maar het werkt verrassend goed. De horror-elementen dienen om het publiek eraan te herinneren hoe uniek de machtsverhouding is in anime zoals One Piece. Buggy is angstaanjagend voor de Straw Hats op dit moment, maar het gevecht met hem op gelijke voet wordt des te epischer vanwege die angst.
Tussen de horror-scenes met clowns neemt deze aflevering de tijd om meer van Luffy’s achtergrond te belichten. De live-action recreatie van de iconische scène waarin Luffy zijn hoed krijgt, is eindelijk hier. Shanks wordt goed tot leven gebracht als een piraat die zo zeker van zichzelf is dat hij nauwelijks moeite hoeft te doen. Peter Gadiot doet het goed in de rol, en het is moeilijk om de man niet leuk te vinden. Hij en zijn bemanning vertegenwoordigen een interessant best-case scenario voor zeerovers. Het begint allemaal een beetje te lijken op het oorsprongsverhaal van een superheld terwijl Luffy traint om zijn nieuwe rubberkrachten te gebruiken en te maken krijgt met een onnodig brutale schurk. Shanks is een charmante vaderfiguur voor de jongen en zorgt voor echt pathos wanneer de jonge Luffy belooft om hem ooit te overtreffen. De strohoed is een cruciaal symbool voor de serie, en deze aflevering slaagt er redelijk goed in om het emotionele gewicht ervan vast te stellen.
Sommige aspecten van de presentatie van Netflix’s One Piece zullen zeker de langdurige fans storen. Het meest voor de hand liggende probleem is tijd. Deze 8-uur durende serie heeft als doel om ongeveer 15 uur aan anime te adapteren. Sommige dingen zullen sneuvelen. Sommige gevechtsscènes die geliefd waren bij fans zullen worden ingekort tot korte uitwisselingen. Sommige geliefde personages zullen slechts cameo-optredens hebben. Deze noodzaak van aanpassing zal sommigen irriteren, maar degenen die niet volledig toegewijd zijn aan het originele werk zullen het waarschijnlijk niet opmerken. De serie speelt goed met de elementen die het heeft gekregen, en hoewel nieuwkomers misschien enkele leuke momenten missen, is er nog steeds de langlopende anime om van te genieten. Deze live-action adaptatie blijft zeer trouw aan het bronmateriaal, maar je voelt wel dat het soms moeite heeft met het nieuwe medium.
Spelen met toon en genre is een uitstekende manier om de anarchie van de originele serie vast te leggen. Er zijn enge scènes en personages in One Piece, maar ze worden meestal gepresenteerd als opzetjes voor actiescènes in plaats van echte horror momenten. Aangezien het live-action formaat een reductie van chaotische beelden op het scherm vereist, kunnen consistente, drastische toonwisselingen voorkomen dat de serie saai aanvoelt. Het is onduidelijk of One Piece dit energieniveau kan handhaven, en de ingrijpende veranderingen in presentatie kunnen sommige kijkers afschrikken. Toch is dit een goed teken voor wat komen gaat. Immers, veel mensen worden afgeschrikt door de vreemde creatieve keuzes in de anime. Het is goed om te zien dat de live-action adaptatie verklaart dat het in de eerste plaats om plezier gaat en pas daarna om massamarkt aantrekkingskracht.